RIP مخفف Routing Information Protocol از قدیمی ترین پروتکل های مسیریابی شبکه است که توسط سیسکو طراحی شده است و دو ورژن V1 و V2 دارد که در این مقاله مفصل به این پروتکل می پردازیم.
پروتکل RIP چیست؟
روش کار این پروتکل به این صورت است که برای اطلاع از وضیعت شبکه ها و روتر های موجود، جدول روتینگ خود را بروی تمامی اینترفیس های موجود بر روتری که از Rip استفاده می کند، هر 30 ثانیه یک بار می فرستد، و از این روش از شبکه و روتر های موجود اطلاع پیدا می کند که به این جدول و اطلاعات قرار گرفته در آن Update میگویند.
Rip برای انتخاب بهترین مسیر موجود از روشی به نام Hope Count استفاده می کند؛ به این صورت که Hope count تعداد روتر موجود در مسیر را محاسبه کرده و بهترین مسیر را انتخاب می کند.
با این روش Rip می تواند حداکثر 15 مسیر را در نظر بگیرد و اگر بیشتر از 15 عدد باشد، مسیر های دیگر را غیر قابل استفاده در نظر می گیرد؛ اما در صورتی که یک روتر به مدت 180 ثانیه جدول update را دریافت نکند، تمامی روترها را غیر قابل استفاده و اگر 240 ثانیه جدولی دریافت نکند تمامی روترها را از جدول خود حذف می کند.
پروتکل RIP در شبكه های كوچك به خوبی كار می كند ولی برای شبكه های بزرگ كه دارای لينك های ارتباطی WAN كند و تعداد بسيار زيادی روتر هستند مناسب نمی باشد .
در نسخه RIPv1 صرفا” از روتينگ class-full استفاده می گردد . اين بدان معنی است كه تمامی دستگاه های موجود در شبكه می بايست از subnet mask مشابهی استفاده نمايند .
محدوديت فوق به دليل ماهيت ارسال اطلاعات بهنگام می باشد. در نسخه شماره يك ، اطلاعات بهنگام ارسالی شامل اطلاعات subnet mask نمی باشند . در نسخه دو ، ويژگی جديدی به نام روتينگ Prefix ارائه شده است كه به كمك آن امكان ارسال اطلاعات subnet mask به همراه مسيرهای بهنگام شده فراهم می گردد . به اين نوع روتينگ ، اصطلاحا” روتينگ classless گفته می شود .
این پروتکل که از بسته پروتکل TCP/IP می باشد اولین بار برای سیستم های یونیکس طراحی شده بود اما با گذشت زمان به دلیل کارایی نسبت بالا در شبکه هایی که بر پایه TCP/IP فعالیت می کردند با شماره پورت 520 وارد شد.
این پروتکل که از پارامتر Hop Count به عنوان Metric استفاده می کند.
RIP برای اینکه بتواند از به وجود آمدن Loop در فرآیند روتینگ جلوگیری کند محدودیت تعداد Hop های مجاز از مبدا به مقصد را به عنوان مکانیزم جلوگیری از Loop قرار داده است.
حداکثر تعداد Hop های مجاز در RIP عدد 15 است .
این محدودیت تعداد Hop باعث محدود شدن اندازه شبکه هایی می شود که RIP از آنها پشتیبانی می کند ، یعنی RIP را نمی توان در شبکه هایی که بیش از 15 عدد Hop یا روتر دارند استفاده کرد.
Hop Count مقدار 16 به معنی فاصله بی نهایت برای RIP در نظر گرفته می شود به زبانی دیگر یعنی Route مورد نظر از نظر RIP غیر قابل دسترسی در نظر گرفته می شود.
پروتکل RIP با استفاده از مکانیزمهای Split Horizon ، Route Poisoning و HoldDown از انتشار اطلاعات Routing اشتباه و پخش شدن چنین اطلاعاتی جلوگیری می کند.
RIP معمولا در شبکه های کوچک از قبیل LAN یا مجموعه ای از LAN های کوچک که تشکیل یک Campus Area Network را داده اند استفاده می شود.
از پروتکل RIP به عنوان یک پروتکل Interior Routing یا مسیریابی داخلی یاد می شود.
RIP توانایی تشخیص تغییرات را برای ارسال در هر بار انتقال routing Table ندارد و به همین دلیل در هر بار اشتراک گذاری Routing Table همه اطلاعات به یکباره منتقل می شود و قابلیت Incremental Update برای اینکار وجود ندارد.
هر روتر همسایه اطلاعات را برای روتر همسایه دیگر ارسال می کند و به همین ترتیل اطلاعات در همه شبکه و روترها پخش می شود تا همه روترهای مجموعه Network Convergence را تشکیل دهد.
این مطالب کلیاتی در خصوص پروتکل مسیریابی RIP بود ، پروتکل RIP دارای دو نسخه یک و دو و next generation می باشد.
ویژگی های انواع RIP
ویژگی های RIP version 1 : یک پروتکل Class-full است و از VLSM پشتیبانی نمی کند، دارای امکان Authentication یا احراز هویت نیست،Advertisement ها را به صورت Broadcast ارسال می کند.
ویژگی های RIP version 2 : در سال 1993 ارائه شد، یک پروتکل Classless است و از VLSM پشتیبانی می کند ، امکان Authentication یا احراز هویت را دارد.Advertisement ها را به جای Broadcast به صورت multicast به آدرس 224.0.0.9 ارسال می کند.
ویژگی های RIPng : پشتیبانی از IPv6 واز پروتکل UDP با شماره پورت 521 استفاده می کند.
منبع :