بررسی تفاوت های بین پروتکل BOOTP و DHCP به درک بهتر این مفاهیم در شبکه های کامپیوتری کمک خواهد کرد، به همین دلیل در ادامه این مقاله به مقایسه فرق بین Bootstrap Protocol و DHCP می پردازیم، همراه داتیس نتورک باشید.
تفاوت پروتکل BOOTP و DHCP چیست؟
BOOTP مخفف Bootstrap Protocol یک پروتکل شبکه های کامپیوتری است که برای اختصاص دادن آدرس IP به طور خودکار از سرور پیکربندی به آدرس های IP ، از آن استفاده می شود. پروتکل BOOTP در استاندارد RFC 951 تعریف شده است.
پروتکل BOOTP یک پروتکل خود راه انداز بر مبنای UDP/IP میباشد که اجازه میدهد یک host خودش به صورت اتوماتیک عمل booting را بدون نظارت کاربر پیکربندی نماید .
BOOTP اطلاعاتی در مورد IP address های اختصاص یافته به یک host ، و IP address های server های میزبان و نام فایل های مورد نیاز برای بارگزاری درون حافظه و اجرای آن را ارائه میدهد.
Bootstrap Protocol پایه ای برای پروتکل پیشرفته DHCP است.
DHCP مخفف Dynamic Host Configuration Protocol سرویسی است که در شبکه های کامپیوتری آدرس Ip را به صورت اتوماتیک به کامپیوتر assign می کند .
البته ما به همراه آدرس آی پی option های دیگری نظیر آدرس DNS و آدرس Default Gateway و … به کلاینت assign میکنیم .
سرویس سرویس dhcp امروزه یکی از پرکاربرد ترین role های ویندوز سرور است و تقریبا نمیتوان شبکه ای را یافت که از این سرویس استفاده نکند .
در واقع DHCP برای جایگزین کردن و موفقیت بیشتر پروتکل Bootstrap Protocol یا همان BOOTP طراحی وی معرفی شد تا بتواند نیازهای جامعتری از سازمان ها را برطرف کند.
BOOTP پروتکلی است که این امکان را به ما می دهد که بتوانیم در زمان Boot یا Startup سیستم به آن آدرس دهی IP داشته باشیم ، یعنی زمانیکه سیستم عاملی هنوز Boot نشده است به سیستم آدرس دهی کنیم. BOOTP یک قابلیت بسیار جالب نیز دارد ، این امکان را به شما می دهد که محل یک فایل Image سیستم عامل را بتوانید پیدا کنید.
اینکار برای کامپیوترهایی که فاقد دیسک هستند یا Thin Client ها برای نصب یا استفاده از سیستم عامل های تحت شبکه بسیار مفید و ضروری است.
هدف اصلی DHCP
هدف اصلی از سرویس DHCP بیشتر آدرس دهی به کامپیوترهایی است که دائما در شبکه جابجا می شوند.
برعکس سرویس BOOTP که در زمان Startup سیستم آدرس دهی را انجام می دهد ، سرویس DHCP زمانی می تواند آدرس دهی داشته باشد که سیستم عامل روشن و Boot شده باشد.
اینکار باعث می شود که کاربران برای به دست آوردن آدرس IP نیازی به Reboot کردن سیستم خود نداشته باشند و بلافاصله درخواست آدرس IP در شبکه بدهند.
در پروتکل BOOTP فقط کاربر زمانی می تواند آدرس IP را عوض کند که سیستم Reboot شده باشد در غیر اینصورت امکان درخواست آدرس جدید و عوض کردن آن وجود ندارد.
جالب اینجاست که این دو پروتکل در زمان Lease Duration یا همان زمانیکه آدرس IP به کاربر قرض داده می شود نیز تفاوت های فاحشی دارند ، با توجه به اینکه BOOTP همیشه فکر می کند که کامپیوترها به ندرت جابجا می شوند و نباید زیاد تغییرات آدرس داشته باشند ، بصورت پیشفرض Lease Duration ای برابر 30 روز در نظر گرفته است.
حال آنکه DHCP فرض می کند که همیشه کامپیوترها در حال تغییر آدرس هستند و به همین دلیل Lease Duration ای که برای آن در نظر گرفته شده است بصورت پیشفرض 8 روز است.
DHCP به مراتب سرویس بسیار پیشرفته تر و با امکانات تری نسبت به BOOTP است ، تنها دلیلی که هنوز توجیح برای استفاده از BOOTP وجود دارد استفاده از سرویس هایی مثل WDS یا کامپیوترهایی که دیسک بوت ندارند و باید آدرس بگیرند تا در شبکه بتوانند فایل Image سیستم را دریافت کنند است ، کامپیوترهایی مثل Thin Client ها و Zero Client ها از استفاده کنندگان BOOTP هستند.
خلاصه ای از تفاوت های DHCP و BOOTP
بصورت خلاصه می توانیم تفاوت سرویس های DHCP و BOOTP را موارد زیر عنوان کنیم :
- سرویس DHCP برای جایگزین کردن سرویس BOOTP ارائه شد.
- BOOTP فقط در زمان startup یا boot سیستم می تواند آدرس دهی داشته باشد.
- DHCP برای آدرس دهی به سیستم عامل ها طراحی شده است.
- BOOTP برای آدرس دهی به Thin Client ها و Zero Client ها و diskless سیستم ها استفاده می شود.
- BOOTP برای تغییر آدرس IP حتما نیاز به Reboot سیستم دارد.
- DHCP بدون وقفه می تواند در لحظه آدرسهای IP را جدید و تغییر بدهد.
- DHCP می تواند بعد از Load شدن سیستم عامل به آدرس دهی بپردازد.
- مدت زمان Lease Duration برای DHCP پیشفرض 8 روز است.
- مدت زمان Lease Duration برای BOOTP پیشفرض 30 روز است.
- BOOTP دارای Option ها و قابلیت های بسیار کمی به نسبت DHCP است.
امیدواریم این مقاله برای شما عزیزان مفید بوده باشد.
داتیس نتورک را در شبکه های اجتماعی خصوصا تلگرام و توییتر دنبال کنید.