MBR (ام بی ار ) مخفف Master Boot Record یک استاندارد ذخیره سازی اطلاعات پارتیشن بندی روی Hard Disk است که در این مقاله داتیس نتورک مفصل به MBR می پردازیم ، همراه ما باشید.
استاندارد MBR نخستین بار در سال 1983 و همراه با DOS 2.0 معرفی شد. این عبارت از سرواژه‌های Master Boot Record گرفته شده است و علت این نام‌گذاری هم آن است که ام بی ار یک بخش ویژه برای بوت است که در ابتدای یک درایو قرار می‌گیرد.
این بخش حاوی یک boot loader برای سیستم عامل نصب شده و اطلاعاتی در مورد پارتیشن‌های منطقی درایو است.
boot loader چیست؟
یک کد کوتاه است که بوت لودر بزرگتر را از یک پارتیشن دیگر روی درایو لود می‌کند.
اگر ویندوز شما روی سیستم نصب است بیت‌های نخستین بوت لودر ویندوز در این بخش قرار دارند و به همین دلیل است که در زمان اور رایت ویندوز ممکن است که نیاز به رفع ایرادات MBR پیدا کنید و ویندوز شما بوت نشود.
اگر سیستم عامل شما از نوع لینوکسی است GRUB Boot Loader عمدتا در MBR قرار دارد.
استاندارد MBR روی دیسک‌هایی تا ظرفیت دو ترابایت قابل اجرا است و امکان مدیریت دیسک‌هایی با ظرفیت بیش از 2 ترابایت را ندارد.
لازم به ذکر است که استاندارد MBR تنها از 4 پارتیشن اولیه پشتیبانی می‌کند و در صورت نیاز به تعداد بیشتر لازم است که یکی از پارتیشن‌های خود را تحت عنوان extended partition بسازید و پارتیشن‌های منطقی خود را در داخل آن ایجاد نمایید.
MBR ساختار قالب بندی داده ها بر روی هارد است و زمانی که هارد فرمت می شود این ساختار ساخته می شود.
این سکتور 512 بایتی شامل یک سری کدهای اجرایی بسیار کوچک است به همین دلیل به آن برنامه MBR هم گفته می شود.
کد های اجرایی را master boot code می گویند. همچنین دارای مشخصه ای به نام signature disk که وظیفه ی شناساندن دیسک به سیستم عامل را دارد و قسمت بعد جدول پارتیشن ها به نام partition table است.
برای مشخص شدن انتهای سکتور MBR از یک ساختار 2 بایتی به نام signature word استفاده می شود که همیشه به شکل ۰x55AA است.
منبع: